Wzorzec FCI nr 55
PULI
Kraj pochodzenia: Węgry
Data publikacji obowiązującego wzorca: 06.04.2004
Użytkowanie: Pies pasterski.
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 – Psy pasterskie i zaganiające | Sekcja 1 – Psy pasterskie | Próby pracy nie wymagane.
RYS HISTORYCZNY
Pumi to dawna rasa węgierskich psów pasterskich, pochodzenia azjatyckiego. Jego przodkowie w rejon Karpat przywędrowali niemal na pewno z dawnymi Madziarami, koczowniczym ludem hodowców bydła i owiec.
WYGLĄD OGÓLNY
Pies średniej wielkości, krzepkiej, ale subtelnej budowy, o niezbyt delikatnym kośćcu, kwadratowej sylwetce, suchego typu konstytucji, dobrze umięśniony. Poszczególne części ciała nie są łatwe do oceny, gdyż cały pies porośnięty jest obfitą sierścią, tworzącą zbite płaty i sznury. Niezbędne jest więc, aby sędzia posługiwał się przy ocenie dotykiem, a nie tylko wzrokiem. Sierść na głowie jest tak obfita, że głowa wydaje się okrągła, a oczy są niewidoczne. Obficie owłosiony ogon, zawinięty nad grzbietem, powoduje, że linia górna zdaje się wznosić w kierunku zadu.
WAŻNE PROPORCJE
– długość tułowia jest równa wysokości w kłębie,
– głębokość klatki piersiowej stanowi nieco mniej, niż połowę wysokości w kłębie,
– długość kufy stanowi jedną trzecią długości głowy.
ZACHOWANIE – TEMPERAMENT
Puli to pies o żywym temperamencie, nadzwyczaj chętny do nauki. Kocha dzieci i jest doskonałym psem stróżującym, a budowa pozwala mu na uprawianie rozmaitych sportów.
GŁOWA
Oglądana z przodu okrągła, oglądane z boku wydaje się eliptyczna.
Mózgoczaszka:
Czaszka: mała i delikatna, Łuki brwiowe mocno rozwinięte.
Stop: ledwie widoczny.
Trzewioczaszka:
Nos: niewielki, czarny.
Kufa: nie powinna być szpiczasta. Grzbiet nosa prosty.
Wargi: przylegające, ciemno pigmentowane.
Uzębienie: zgryz nożycowy, uzębienie pełne (42 zęby) zgodnie ze wzorem zębowym.
Oczy: średniej wielkości, ciemnobrązowe, osadzone trochę skośnie i umiarkowanie szeroko. Wyraz żywy i inteligentny. Dobrze pigmentowane powieki przylegają ściśle do gałki ocznej.
Uszy: osadzone umiarkowanie wysoko, o szerokiej podstawie. Wiszące, kształtu litery V, z zaokrąglonymi końcami.
SZYJA
Średniej długości, sucha, dobrze umięśniona, noszona pod kątem około 45 stopni do poziomu, obficie owłosiona.
TUŁÓW
Linia górna: prosta, ale zarzucony na grzbiet ogon sprawia wrażenie, że wznosi się ku zadowi.
Kłąb: tylko nieznacznie wyróżnia się z linii górnej.
Grzbiet: średniej długości, prosty i umięśniony.
Lędźwie: bardzo mocno umięśnione, krótkie.
Zad: krótki, lekko opadający.
Klatka piersiowa: głęboka, długa, o dobrze wysklepionych żebrach.
Linia dolna: łagodnie wznosząca się ku tyłowi.
OGON
Osadzony średnio wysoko, płasko zakręcony na grzbiecie, obficie porośnięty gęstym włosem. Rozprostowany powinien sięgać stawu skokowego.
KOŃCZYNY
Kończyny przednie:
Łopatki: skośnie ustawione, dobrze przylegające. Pionowa linia, poprowadzona od kłębu, powinna przejść przez najbardziej wysuniętą do przodu i najgłębszą część klatki piersiowej. Kąt między łopatką i ramieniem wynosi 100 do 110 stopni.
Ramiona: średniej długości, dobrze umięśnione.
Łokcie: dobrze przylegające do tułowia. Kąt pomiędzy ramieniem i przedramieniem 120 do 130 stopni.
Przedramiona: Długie, proste, o wyraźnych, suchych mięśniach.
Łapy: krótkie, zaokrąglone, zwarte, o dobrze wysklepionych palcach.
Pazury: czarne lub ciemne, łupkowoszare. Opuszki ciemne i sprężyste. Łapy skierowane do przodu, równolegle wobec siebie, umiarkowanie szeroko.
Kończyny tylne:
Ustawione umiarkowanie szeroko i równolegle. Kąt pomiędzy udem i miednicą 100 do 110 stopni. Kąt w stawie kolanowym 100 do 110 stopni.
Uda i podudzia: długie, dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: suche, wyraźnie zaznaczone.
Śródstopia: krótkie.
Łapy: jak przednie, trochę bardziej płaskie.
CHODY
Nadzwyczaj dziarskie i sprężyste, zwykle z charakterystycznym podskakiwaniem. Pies ma skłonność do obracania się w kółko.
SKÓRA
Bez fałd, przylegająca, mocno pigmentowana. Widoczne partie skóry czarne lub łupkowo szare, bez względu na maść.
OKRYWA WŁOSOWA
Sierść:
włos szczenięcy jest gęsty, falisty lub kędzierzawy. Z czasem kępki włosa tworzą płaty i sznury. Sierść składa się z bardziej szorstkiego włosa okrywowego i delikatnego podszerstka; stosunek tych dwóch rodzajów włosa decyduje o rodzaju sierści. Jeśli włos okrywowy wyraźnie przeważa nad podszerstkiem, sierść jest luźna i odstająca. Gdy znacznie przeważa podszerstek, sierść pilśni się, ale jest zbyt miękka i trudna w pielęgnacji, co jest niepożądane. Gdy proporcja obu rodzajów włosa jest odpowiednia, co uwarunkowane jest genetycznie, sierść tworzy estetyczne
wstęgi i sznury, łatwe w pielęgnacji. Najdłuższe są sznury ma lędźwiach, zadzie i udach – sięgają 20-30
cm. Najkrótsze, na głowie i kończynach, mierzą 10-12 cm. Prawidłowa sierść na głowie to taka, która tworzy gęste sznury, pokrywające całą część twarzową. Niepożądany jest zarówno włos wyczesany, jak i zupełnie zaniedbany.
Maść:
a) – czarna,
– czarna z nalotem rdzawym lub szarym,
– płowa (fako) z wyraźną czarną maską. Dopuszczalna niewielka biała plamka na piersi o średnicy nie większej, jak 3 cm. Białe włosy między palcami nie stanowią wady.
b) – perłowobiała, bez żółtych nalotów.
Jakakolwiek inna maść czy znaczenia są niepożądane.
WZROST
Wysokość w kłębie:
pies 39-45 cm, najlepiej 41-43 cm
suka 36-42 cm, najlepiej 38-40 cm
Waga:
pies 13-15 kg
suka 10-13 kg
WADY
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE
– Brak więcej jak dwóch P1, brak jakiegokolwiek innego zęba (bez uwzględniania M3)
– Przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki.
– Ogon noszony szablasto lub poziomo.
– Sierść krótka, gładka, włos luźno rosnący.
– Wadliwe umaszczenie – niepożądany kolor lub znaczenia.
– Wielkość poza limitem, określonym we wzorcu.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.